Reklamepauser i filmer/serier på TV

Som de fleste vet er det nokså irriterende hver gang du er midt i en film og Jonny Depp plutselig blir om til en Chipspose. I et lite sekund forstår du ingenting av hvor filmen din ble av, før du skuffet innser at de valgte å legge en reklamepause akkurat der det begynte å bli spennende. Reklameindustrien er utspekulert. De vet nøyaktig hvordan de skal fange din oppmerksomhet og de vet å legge den på tidspunkt der du er nødt til å følge med. Som for eksempel midt i en film.

Før i tiden var alle reklamer på dagtid beregnet for flittige husmødre som var hjemme med barna. De valgte derfor å reklamere for såper og kjøkkenutstyr mens de regnet med at mennene var på jobb. Slik er det heldigvis ikke nå lenger. Men vi merker fremdeles at det er forskjell på når på døgnet de forskjellige produsentene sender reklamene sine. Det mest attraktive tidspunktet er rundt Dagsrevyen og andre nyhetssendinger som trekker mange seere. På disse tidspunktene er prisen for å ha reklamen sin på TV høyest.

Jeg mener at reklame kan være ganske masete om den ikke er laget på en ordentlig måte. Prisen ”Gullfisken” deles ut til årets beste reklamefilm og er med på å skape kvalitet og et konkurranseinstinkt blant reklametegnere og regissører. Dette mener jeg er positivt, slik at vi slipper å se dårlige reklamer på TV.  

Mitt forhold til bilder

Bilder møter oss daglig. I aviser, på internett, i bøker og på plakater. Vi tenker ikke alltid over det når vi ser et bilde. Vi er så vant til å se dem, men bilder har ofte en menig eller en hensikt. Kanskje tar du bilder for å bevare et minne og fange et øyeblikk. Dette er typisk for turistfortografer og for min egen del er det ofte i forbildelse med reiser, fester og mer usedvanlige hendelser jeg fotograferer. Andre forograferer for å få frem et budskap, med sjult hensikt i motiv og oppstett. Fotografer som har det å ta bilder som et yrke jobber mye med å få frem rette stemningen og utrykket i fotografiet. Kanskje vil de fortelle oss om dem som ikkje har det like godt som oss, med sterke bilder fra fattige land. Andre prøver seg kanskje på litt propoganda og vil gjerne selge et produkt, sammle inn stemmer eller søke tillitt og tiltro.

Bilder påvirker oss mer enn vi tror. Jeg merker selv at bilder kan påvirke meg med hva som er fint og hva som er ideal utseende eller fremtid for eksempel. Jeg setter stor pris på bilder og illustrasjoner. Jeg liker ikke lange kjedelige tekster og foretrekker et et beskrivende bilde som utrykker mye mer enn 1000 ord. 

Mosaikk

1000vis av bitar som fell på plass. Kvar for seg, gjer dei deg ikkje mykje klokare. Men satt saman i ei samanheng dannar dei eit bilete. Ein forklaring på kva dei enkelte bitane ikkje kunne fortelje på eiga hand. Ein forteljing, ei sanning.

Dei gråe skyende ligg som eit tett bomulls lag over byen. Folk traskar oppover åsen i store flokkar frå der bussane stansar. Dei vart tydelig oppskaka. Den føre bussen kom aldri, så mange vart alt seine til jobb.

Det hadde regna tidligare, så i kvar ein grop i asfalten vart det samla seg store vasspyttar. Eg tråkka nedi og blei våt i skoa. Men det gjor ikkje noko. Ingen seine bussar eller gråe skyar kunne øydelegge det gode humøret mitt i dag. Eg raudne for meg sjølve. Berre over knausen der no, borte så kunne eg nesten sjå skulen. Eg trur aldri eg har gleda meg slikt te ein vanleg måndag.

Folk pressa seg forbi meg gjennom vegsperringane. Alle i heile verda vart tydelegvis grette denne morgonen. Til og med litle Rulle som alltid pleidde og bjeffe fornøgd når eg gjekk forbi, såg ut til å ha stått opp på feil fot i dag. Var det ein teikn på kva dagen ville bringe? Sjølv for ein lukkeleg skjel som meg? Eg trakk på skuldra og plystra ein munter melodi. Tilbake i tankane glei andletet hans utan at eg kunne styre det. Mobilen peip og eg halte han opp av lomma, så fort at det var så vidt eg ikkje mista den. Men etter desperat trykking på knappane blei eg skuffa over å sjå ei sint melding frå mor. Berre ein masse bokstavar og utropsteikn. Eg orka ikkje lese den no. Antakeleg enda ei klage på ryddinga mi. Gud veit kvifor han ikkje svarte. Kanskje ville han overraske meg med blomar i skulegarden. Eg lo høgt og fekk stygge blikk frå dei andre rundt meg. I hovudet mitt såg eg Kristian med ei svær blomebukket i handa. Så stor at den dekka heile det vakre andletet hans, så berre den litle uniformslua stakk opp. Eg trakk pusten dypt og lukka auga. Kristian kom gåande mot meg i flott uniform.  Hjarte banka dobbelt så fort, men auga blinka biletet bort. Eg sukka med eit skeivt smil og skjekka innboksen enda ei gong.

På skulen var der ingen Kristian å sjå. Jentene sto i store grupper med hengande hovuder og triste auge. Dei grua seg antakeleg til matteprøva, men ikkje eg. Eg hadde ikkje klart å tenke på anna en Kristian heile helga men medan eg ikkje kunne sjå han før han kom heim hadde eg gjort matteleksar for å få tida til å fly. Alt kva ein kunne finne på for å unngå å tenkje på noko sårt og sakna. Men eg hadde ikkje klart å få han ut av tankane. Eg blei nesten flau med tanken på kor barnslege mattebøkene mine såg ut no. Eg hadde hatt så alt for lite å gjere. Kvar einaste side hadde fått ein lite rosa hjerte med teksten: Mrs. Vilde Wilhelmsen.

Eg hadde håpt så inderleg at eg ville få sjå han no. At han hadde stått og venta på meg her. Men det vart vel berre ønsketenking. Han sat sikkert på flyet på vei heim no.

Rektor stod og heisa flagget i skulegarden. Sakte trakk ho i tauet og flagget flytta seg ein smule oppover. Det såg ut så hu svimla. Som om ho blei kvalm av å sjå opp i lufta. Eg satt bakarst i klasserommet og kikka ut vindauget. Eg hadde musikk på fullt i øyreproppaneane og undra meg over kvifor rektor heisa flaget nett i dag. Ein mann kom bort til henne og dei så ut til så prata lågt saman. Rektor var kvit i andlete. Som om ho aldri hadde sett sollys før. Saman gjekk dei inn i bygget igjen med raske skritt. Noko måtte ha komme opp, for ho hadde gått frå flagget berre halvvegs oppe. Kva kunne det vere som hasta så fælt?

Eg vakna opp i frå ein ubehagelig søvn og stokk av den heftige rocke musikken som enda spela for fullt i ørene mine. Eg hadde låge på ein bok og kjende meg kvalm og oppskaka. Eg hadde drøymt ein fæl draum. Om krig og mord. Eg skrudde av musikken og oppdaga til min forundring at det var total stillhet i klasserommet. Alle elevane satt og stira ned i bordplata utan å sjå ut til å gjer noko fornuftig. Læraren stod bein som ein strek med hendene folda, oppe ved kateteret. Eg gnidde meg i auga og ein intens pipelyd bora seg inn i skallen min. Eg klypte meg i armen for å vakne skikkeleg, men alle rundt meg satt endå i halsøving transe. Eg raska med meg sekken og forsvann ut av rommet fult med galningar. Eg var visst enda i ein slags sær draum. Kroppen verka og noko greip meg i armen medan eg dytta døra igjen bak meg. <<Vent Vilde!>> Det var læraren. Han vart blank i blikket. <<Korleis går det med deg? Eg høyrde..>> <<Heilt fantastisk>> laug eg og avbraut setninga hans. Eg vrei meg utav grepet og storma ut dei tunge inngangs dørene. Eg ville berre komme meg vekk her i frå.

Verda vart kald og kjølig. Ein glatt stein fekk meg ut av balanse så eg mest fall i bakken. Hovudet mitt vart fortumla. Eg stoppa opp. Gnidde meg i auga igjen og spegla meg i ein vasspytt. Det gode humøret mitt og dei varme kjenslene vart borte. Eg frøys i haustværet utan jakke. Himmelen vart enda gråare enn tidligare og i spegelbilete mitt kunne eg sjå to mørke auge, blanke i tårer. Kva hende med overlykkelige, stormforelska Vilde? Noko vart fryktelig gale. Eg klarte ikkje beskriva det. Kjenslene mine føltes som frosne til is. Som om dei vart skåre av med piggtråd eller etsa bort i syre. Eg vart eit vrak av kjensler, utan ein god grunn. Tårane trilla ned på den nye blusa mi i det eg satt meg på bussen og kraup samen i setet. Eg ane ikkje kvifor eg vart så lei meg. Det einaste eg visste sikkert var at det einaste hjarte, hovudet og kroppen min klarte å fokusere på, var et eg skulle ønske Kristian var her no.

Heime slang eg sekken frå meg i gangen og subba inn på sko i stova. Eg tørka sminka på det kvite ermet og kollapsa ned i sofaen som ein død katt. Mobilen hadde åtte tapte annrop frå mor, men ikkje einaste melding frå Kristian. Eg lykkast ikkje særlig med å prøve å halde auga opne medan eg skumma gjennom titals kanalar på TV’en. Eg enda opp med Top Modell. Det burde få meg i betre humør. Ein hes stemme høyres frå gangen. <<Vilde?!>> Eg kraup saman i teppet mitt og ville ikkje svare. Mor kom brasande inn i stova, likbleik og fjern i blikket.

<<Vilde! Eg har ringt og ringt! Kvar har du vore?>> Eg hadde enda blikket festa på TV’en, og skrudde opp volumet på fullt. Eg ville ikkje høyre på henne. <<VILDE! Eg må snakke med deg! Det er viktig! Noko forferdeleg har hendt..!>> Eg snudde meg mot ho og skjønte plutseleg at dette handla om meir enn oppvask og matsøl. Eg svelgde. Kjende sveitten komme piplande fram i panna. TVen vrælte intro melodien til Top Modell, men halvvegs høyras ein skurrate lyd. Mor skulle til og seie noko, men blei avroten av ei kald stemme. <<Vi avbryter dette programmet med ein ekstra nyheitsending.>> Mor greip etter handa mi og klamra seg fast som om ho skulle dette om. Forvirra sat eg der og skjønte svært lite. Kva var det mor skulle fortelje? Auga mine flakka frå TV’sjermen til mor sine blodskutte auge. Eg kjende hjarte gå dobbelt så fort då programledaren på nyheitsendinga opna med dei verst tenkjelege orda:

<<Ei fryktelig hendig fann stad i Afghanistan i dag. Ti norske soldatar blei skote og drepne i eit ukontrollert skytedrama i dag tidleg. Mange hundre sivile og soldatar er skada, og..>> Eg gispa etter luft. Mor klemde handa mi så hardt at det kjendes som ho knuste. Verda stansa og hjarte hoppa over fleire slag. Eg såg meg sjølv frå eit anna perspektiv. Såg meg og mor snurre rundt og rundt i lufta. Eg lokka auga. Prøvde å blunke alt bort.

Dei mystiske bitane falt på flass no. Så alt for tydeleg. Som glasskår som vart skåre inn i huda min passa dei perfekt saman. Akkurat som mosaikk. Forskjellige slags bitar som ser heilt alminnelege ut. Men som saman viser deg det eigentlege biletet. Eg huska alt no. Alt frå denne absurde dagen: Busstrøbbel, dei gråe skyande, folk som vart stressa og triste, hunden som ikkje gjødde. Flagget på halv stong, den fæle draumen, stillheten i klasserommet, dei rare lærarane, mor sin febrilske ringing, og Kristian som ikkje svarte.. Det vart som om heile verda hadde prøvd å fortelje meg det. Men mosaikken hadde ikkje gitt meining før no. Eg hadde ikkje sett rett på den. Eg kjende tårene presse seg fram i auga og eg kunne ikkje tru det! Eg sveitta og vart iskald i heile kroppen. Eg høyrde mine eigne hjarteslag slå oppi hovudet. Som om eg hadde stortrommer pressa oppi øyrene. Handa mi skalv og eg vart kvit over knokane medan eg pressa handa framfor munnen.  Eit lite skrik blei kvelt av eit hikst idet eg høyrde den tonelause stemmen ramse opp: <<Me vil minnast dei tapre soldatane som gjekk bort. Lars Husby, Petter Ylvang, Tor Gemstad, Kristian Wilhelmsen…